DROGA PIĘKNA to spotkanie ze sztuką sakralną, znajdująca się w przestrzeni naszego kościoła. Jej zadaniem jest pomagać człowiekowi w spotkaniu z Bogiem, oddając doskonałość, piękno i tajemnicę Stwórcy, jak i stworzenia. W przestrzeni świątyni sztuka ta jest nierozerwalnie związana z liturgią, kierując wszystkich zgromadzonych ku ołtarzowi, który jest tu najważniejszym miejscem. Na sztukę sakralną składają się m.in. przedstawienia postaci i zdarzeń biblijnych, portrety świętych i błogosławionych, wizerunki Bożych i maryjnych objawień oraz wizualizacje tego, co dla człowieka niewidzialne – rzeczywistości nadprzyrodzonej, duchowej, niebiańskiej.

Wchodząc do kościoła, spodziewamy się znaleźć tam niejeden krucyfiks, do tego cykl stacji Drogi Krzyżowej i któryś z wizerunków Matki Bożej, a w oknach – witraże. Podobne dzieła znajdują się w naszym kościele. Układają się one w swoistą DROGĘ PIĘKNA, prowadzącą przez dwa tysiące lat historii Kościoła, wśród sakralnych kanonów i artystycznych poszukiwań, w krajobrazie symboli  ukształtowanych przez wieki opowiadania o niewidzialnym za pomocą widzialnego oraz szukania w świecie znaków Bożej obecności.

Przez dużą część swojej historii Kościół był największym mecenasem sztuki, nieustannie powodując spotkanie wiary z pięknem, ale też kształtując w ten sposób naszą plastyczną wyobraźnię. W tym czasie „alfabetem była dla malarzy Biblia, w której barwach maczali swoje pędzle”, jak powiedział niegdyś Marc Chagall. Nie chodzi tu jednak jedynie o ilustrowanie biblijnych opowieści. W swoim „Liście do artystów” z 1999 r. papież Jan Paweł II pisał: Świat, w którym żyjemy, potrzebuje piękna, aby nie pogrążyć się w rozpaczy. Piękno, podobnie jak prawda, budzi radość w ludzkich sercach i jest cennym owocem, który trwa mimo upływu czasu, tworzy więź między pokoleniami i łączy je w jednomyślnym podziwie!” Jego następca, Benedykt XVI, powiedział niegdyś do pielgrzymów te słowa: Drodzy przyjaciele, niech zwiedzanie zabytków sztuki stanie się momentem łaski. Jak mówi Psalm 27 «O jedno proszę Pana, tego poszukuję: bym w domu Pańskim przebywał po wszystkie dni mego życia, abym zażywał łaskawości Pana, stale radował się Jego świątynią». Miejmy nadzieję, że Pan pomoże nam w kontemplacji swojego piękna, zarówno w przyrodzie, jak w dziełach sztuki, abyśmy mogli, opromienieni światłem Jego oblicza, być światłem dla naszych bliźnich. (Castel Gandolfo, 31 sierpnia 2011 r.)