DROGA ŚWIATŁA: Prezbiterium

Prezbiterium oddziela od nawy wyjątkowo masywny tzw. „łuk tęczowy” przebiegający od posadzki przez ściany boczne i sklepienie. Ma on za zadanie nie tyle wzmacniać konstrukcję, ile zaznaczać granicę między najświętszą częścią kościoła a nawami. Można by go nazwać „architektonicznym echem”, powtarzającym portal, i będącym tym samym kolejnym przejściem na naszej drodze ku Światłu. Dokładnie pod łukiem tęczowym znajdują się stopnie, prowadzące ku ołtarzowi, znajdującemu się w przestrzeni wyniesionego ponad nawę prezbiterium. Pokonawszy stopnie, staniemy przed tzw. balaskami, czyli dębową, inkrustowaną balustradą, przy której udziela się zwykle komunii wiernym.

Prezbiterium zakończone jest wieloboczną absydą. Znajdują się po obu jego stronach przejścia do bocznych pomieszczeń, z których jedno mieści zakrystię, a drugie – kaplicę św. Antoniego, gdzie każdego dnia trwa adoracja Najświętszego Sakramentu.

Wystrój powstał staraniem ks. Edwarda Tyszki w latach 1939-1943, podczas okupacji niemieckiej. Prezbiterium, łącznie z witrażami i posadzkami ufundowała rodzina Majewskich, właścicieli fabryki ołówków w Pruszkowie. Pamiątką po tym jest napis umieszczony na jednej z kwadratowych płyt, którymi jest pokryta absyda. Widnieje tam znak fabryczny firmy Towarzystwo Akcyjne Stanisław Majewski — półksiężyc z gwiazdą oraz napis: „Panu Bogu na chwałę Ołtarz wraz z witrażami i posadzką ufundowało Towarzystwo Akcyjne Stanisław Majewski z Pruszkowa

w ciągu lat 1939 — 1943”. Na innej płycie absydy z prawej strony ołtarza, jest umieszczony herb rodziny Majewskich, Starykoń, oraz łac. napis: „Ut Fiat acceptabile apud Deum Patrem Omnipotentem” czyli: „Niech to zostanie przyjęte przez Boga Ojca Wszechmogącego”.

Wyposażenie prezbiterium jest w dużej części dziełem rzeźbiarza Józefa Trenarowskiego. W niszy utworzonej przez wieloboczną absydę, znajduje się tzw. „przedsoborowy” ołtarz z piaskowca, służący dziś za podstawę dla pozłacanego tabernakulum. W narożnikach absydy stoją cztery alegoryczne postaci nadnaturalnej wielkości, które swoją postawą i łacińskimi napisami na cokołach odnoszą się do poszczególnych części mszy świętej, a jednocześnie do modlitwy idealnej – żałującej za grzechy, wielbiącej Boga, dziękczynnej i proszącej o Łaskę. Ponad każdą z alegorycznych postaci umieszczony jest tradycyjny symbol jednego z ewangelistów, czyli tzw. tetramorfa. Św. Mateusza symbolizuje uskrzydlony człowiek. św. Marka— uskrzydlony Iew. Św. Łukasza — uskrzydlony wół. Św. Jana— orzeł. Tablice Ewangelistów przedzielają trzy ostrołukowe gotyckie okna z witrażami przedstawiającymi tryptyk: Ostatnia Wieczerza, Ukrzyżowanie i Zesłanie Ducha Świętego.

Na ścianach bocznych po obu stronach tabernakulum zawieszone są amfory z brązu, w których pali się tzw. „wieczne światło” oznaczające obecność Najświętszego Sakramentu. Wzdłuż bocznych ścian prezbiterium stoją stalle ministranckie wykonane z drewna dębowego.

U wejścia do zakrystii znajduje się na ozdobnym zawieszeniu potrójny dzwonek, tzw. sygnaturka, którego dźwięk poprzedza rozpoczynanie nabożeństw. Na ozdobnym wsporniku sygnaturki widnieją daty „1939-1943”, jako pamiątka czasu, w którym powstał wystrój prezbiterium.

Żródło: Wirtualny przewodnik po kościele (https://parafiaswkazimierza.pl)