POLSKIE DROGI to spotkanie z polską historią, w której dzieje narodu i państwa łączą się z dziejami polskiego Kościoła.

Polskie państwo od końca XVIII w. wielokrotnie traciło i odzyskiwało niepodległość. Nie mając w nim oparcia naród polski wyrażał swoją tożsamość w kulturze i pielęgnował pamięć o przeszłości, a jednocześnie szukał oparcia w instytucji polskiego Kościoła – który tym samym stawał się ostoją polskości podczas  zaborów, okupacji niemieckiej i sowieckiej, czy w komunistycznym reżimie PRL.

Powodowało to z jednej strony represje wobec duchowieństwa, zwłaszcza, że najeźdźcy zwykle byli również wrogami Kościoła jako instytucji religijnej. Z drugiej strony przez dzieła i męczeństwo patriotycznej części duchowieństwa utrwalił się szczególny sposób widzenia narodowych dziejów – jako przesyconych wyjątkową kulturową więzią polskiego państwa, narodu i Kościoła.

Już początek polskiej państwowości zbiega się w czasie z chrztem księcia Mieszka I (966 r.), toteż obchodzone przez władze PRL w 1966 r. tysiąclecie państwa polskiego było jednocześnie tysiącleciem polskiego Kościoła, obchodzonym przez wiernych. Dwa ołtarze w kaplicach transeptu powstały podczas 9-letniej Nowenny poprzedzającej obchody kościelne. Spełniając funkcję ołtarzy w sensie liturgicznym, opowiadają one swoją formą nie tylko historię zbawienia, ale też historię polskiego Kościoła, narodu i państwa. Niezwykłe jest w nich to, że pokazują nie tylko początek, ale i kres tej historii – widząc ją jako duchową drogę narodowej wspólnoty ku Bogu. Ołtarz Serca Bożego pokazuje drogę męczeńską, a wokół niego skupione są relikwie polskich męczenników. Ołtarz Matki Boskiej Częstochowskiej pokazuje historię chwalebną, a wokół niego skupione są relikwie świętych wyznawców.

Na POLSKICH DROGACH obrońcy Warszawy przed bolszewikami widzą na niebie postać patronki miasta, Matki Boskiej Łaskawej; ofiary zbrodni katyńskiej zyskują swoją patronkę w Matce Boskiej Katyńskiej. Trudna historia zaznaczona jest tutaj szeregiem krzyży, które tyleż są znakiem pochówku, co polecaniem zmarłego Bogu. Cały naród tu obiera Maryję za swoją Królową – raz prowadzony przez monarchę, raz przez świętego prymasa. Tak po wyborze jak i po śmierci świętego papieża-Polaka historia narodu na kilka chwil się zatrzymuje…